Laatste woord.

En zoals altijd heb ik graag het laatste woord. Dankjewel allemaal voor jullie belangstelling en betrokkenheid. Voor inspirerende en enthousiasmerende woorden. Het is fijn dat er zo met je mee geleefd wordt. Soms kreeg ik er natte oogjes van.

Tuurlijk gaan we het er nog vaak met deze en gene over hebben bij een biertje en een lekkere hap.

Vandaag gelunched bij de vuurtoren in het lange gras.

Nu voetbal op de tv in een cafe. Messi hoor ik de commentator roepen. Juventus /Barcelona. Barcelona staat binnen 5 min. voor met 1-0.

Op straat zegt hier iedereen : Ola, buen camino. Was even wennen, ik zeg altijd : Hallo. Inmiddels ben ik helemaalverspaansd, dus Ola, buen camino.

Liefs Marga.

Finisterre

De laatste wandeltocht door de eucalyptusbossen. Veel van dit soort bossen hebben we gezien. Het ruikt er zo lekker. Eucalyplus zit er trouwens ook in de 'voedende' voetenzalf waar we onze voeten iedere dag mee insmeren.

Jelmer en Eva, waar doet Eucalypta jullie aan denken?

We liepen over een pad met links en rechts van ons een haag van varens. Sommige waren groter dan ikzelf ben. Opnieuw prachtig.

Al tamelijk in het begin van de wandeling realiseerde ik me dat ik iedere dag wel een bloemetje gezien heb wat ik nog niet eerder gezien heb. Ik wilde zo graag dat ik er op deze laatste dag oook nog een zou zien en welja...nog wel een paar meer zelfs. Ik kan ze niet allemaal benoemen.In elk geval zat de passiebloen erbij. Wel raar zo in de vrije natuur. Meestal toch in de tuin. Maar goed ,we zitten hier in Spanje en ik was blij met mijn laatste nieuwe vondsten?

Spanje ia naar mijn idee een hanenland. Ik heb ze iedere dag gehoord. Ook in de grotere steden en niet alleen s'ochtends om 6 uur. De hele dag door. Katten en honden hebben we ook veel gezien. Veel duitse herders, blijkbaar gewend aan wandelaars. Ze maken zich absoluut niet druk om ons. En vandaag nog weer een ezel gezien. Tja, die hebben we in nederland ook wel!!

Laatste wandeldag. Het is goed, het is mooi geweest. Ook weemoed, het zit er op. Ook al was de vermoeidheid er de laatste dagen steeds eerder, iedere dag begon ik weer met zin er in.

Nu luierdagen. Wandeling nog naar de vuurtoren. Misschoen een boottocht hierzo langs de kust. Lanterfanten op het strand.

Dinsdag als ik thuis ben het blog nog maar eens doorlezen. Wat was er in het begin en hoe was het in de eerste weken. Zoveel ervaringen, verschillende logeerplekken, ontmoetingen met mensen, nu weer andere dan in de eerste weken. Vandaag kwamen we nog weer twee nederlandse echtparen tegen die we de laatste weken wel vaker gesproken hadden. Zij eindigen vandaag in Muxia, wij hier.

Het was fijn, het was mooi. Waarschijnlijk een eenmalige gebeurtenis en daarom des te dierbaarder.

dag 42 naar Fisterra 16km

Epiloog

Aan alles komt een einde dus ook aan onze tocht over de Camino Frances en aansluitend Camino Fisterra. In dec 2014 besloten we dit avontuur te ondernemen, daartoe geinspireerd door ons eigen al bestaand verlangen en de belevenissen van Annemieke, Suzanne en Susan. Vanaf begin was het een uitgemaakte zaak vanaf SJPDP te lopen, dus zo'n 900km. Andere opties kwamen niet aan de orde. Alle erkentelijkheid voor mijn werkgever MRC Aardenburg die ons daartoe 6 weken verlof gaven. We waren daar heel blij mee. Na terugkeer uit Japan (Jelmers stage) gingen we fanatiek lopen, tot 100 km/week, immers een goede voorbereiding is...We besteedden uren en hele avonden aan bespiegelingen over 'de Camino', het werd een vanzelfsprekend onderwerp aan tafel, bij de koffie, het begin van de dag, kortom het bepaalde ons leven. En we genoten daarvan. Telkens zeiden we niet te weten wat ons te wachten stond maar waren we vol goede moed en zin.

Op 24 april vertrokken we voor misschien wel het grootste avontuur in ons leven. We hebben jullie bijna alle dagen verteld over onze belevenissen. Elke dag was een nieuwe stap op weg naar...dat weet ik nog steeds niet. In elk geval nodigde iedere dag ons uit om letterlijk maar ook figuurlijk op pad te gaan. Samen, met en voor elkaar. We kozen ervoor dat voorop te zetten. Soms met korte of wat langer ontact met anderen, een aantal ervan zijn blijvende herinneringen.

Ewout suggereerde een top3 op te stellen van van alles, een leuk idee maar dat gaat niet lukken. Natuurlijk blijven momenten, beelden, mensen en gebeurtenissen hangen maar vooral de totale beleving domineert.

Vandaag kwamen wr aan in Fisterra (de enig juiste spelling) en installeerden we ons voor 3 nachten in een privado, dus eigen sanitair, schone handdoeken en geen gezeik aan je kop. Met uitzicht op de haven keken we nog eens tetrug op al die tijd: in 40 dagen 900km wandelen/lopen, dag in dag uit. Ons beider en gezamenlijk leven kent heel wat monumenten en deze hebben we er aan toegevoegd. We zijn vooral dankbaar en blij met de mogelijkheid daartoe en daarnaast ook heel trots dat we dat hebben waar gemaakt.

Komend weekend vieren we vakantie met een wandeling naar de vuurtoren als marker van Fini Stere, een boottochtje op zee en lekkere visjes. Maandagavond komen we weer thuis en sluiten we Jelmer en Eva in onze armen. De Camino heeft mij niet veranderd maar ik heb zelf wel dingen ondervonden en verandetd. Niet ingrijpend of groots, maar in details. Zoals ik al eens schreef brengt het rust en relativering. Het is, wordt en blijft een onuiteisbare herinnering.

Roeland

dag 41 naar As Lires 14km

Vanaf vandaag vieren ee vakantie. We lopen een halve etappe. Van schrik verslapen we ons serieus, om 8.30 worden ee wakker maar er blijken meer langslapers. We worden bij vertrek aangespoord door de schoonmaakploeg. Na een serieuze klim blijft het genieten. Het is weer stralend als vanouds, het kan niet op.

Tusen Muxia en Finistere is een dorpje met een groeiend aantal albergues en hostels, 30km is best ver. We komen weer terecht in een heel nieuw complex, ik begrijp niet hoe dat financieel uit kan. Subsidie oid. doet ook een duit denk ik. Kort voor aankomst lopen we een oude man tegemoet die klaagt over neuro-uitval (hemianopsie). Het trekt bij en kijkt mee te vallen, toch een beetje griezelig.

Onze kamergenoten zijn Zuid-Afrikaans, gek om met elkaar NL te kunnen praten. We lopen na de wasbeurt naar het strand, laten ons weer imponeren door de golven en staan met onze pootjes in de oceaan. Later nog een tukkie op het strand, heerlijk soezerig. De rest van de dag kunnen julie inmiddels uittekenen, geen commentaar, vooral de fotos zijn ditmaal sprekend!

Roeland

dag 40 naar Muxia 22km

Hoewel fysiek wat minder blijven we mentaal uitstekend overeind. Het is werkelijk goed en inspirerend te merken dat je jezelf en elkaar mentaal kunt sterken. Ernie zei ooit tegen Bert: 'als je denkt dat je niet kunt zingen, dan kun je ook niet zingen' en hij heeft gelijk. Deze wijsheid is feitelijk op van alles van toepassing en een belangrijke pijler onder mijn dagelijks werk. Zodoende lopen we ook nu gewoon 22km. 'Waarom beklim je die berg?, omdat ie er staat!' zegt de fietser. Zodoende dus en dat geeft eigenlijk een machtig en zelfzeker gevoel. Die eigen (!) keus levert ook vandaag weer een fantastische dag met een rustieklandschap en ingeslapen gehuchtjes. Toch nog plotseling zien we de oceaan en landen we in Muxia, met een binnenkomst over het strand, geweldig.

De municipal bereidt ons een persoonlijk welkom, de hospitalera is dolblij met ons, 2e en 3e gast, het loopt pas veel later storm vanuit Finistere, een lange etappe dus late aankomst.

Muxia heeft in de oudheid en recent een roemrucht verleden. De mare gaat dat Maria hier aan de gedesillusioneerde Jacobus verscheen en hem meldde dat zijn tocht naar hier succesvol was geweest en hij met een gerust hart kon terugkeren naar Jeruzalem, 'goed gedaan jochie!'. Meer recent en van heel andere aard is de milieuramp van 30 dec 2002 toen een olietanker enorme hoeveelheden verloor en een enorme olievlek zich verspreidde. Voor beide gebeurtenissen staat er een gedenkteken, een kerk resp. een sculptuur.

Op de rotsen zijn we toeschouwer van een enorm natuurspektakel. De macht en kracht van de oceaan zijn enorm. De golven slaan met bulderend geweld op de rotsen met enorme waterfonteinen, het is echt adembenemend. We zijn zo blij dat we dit hebben gezien. Natuurgeweld is soms angstaanjagend maar ook indrukwekkend. Een beetje verdoofd keren we huiswaarts.

We lopen in twee korte dagen naar Finistere, hebben geen haast en willen nu gewoon kalm aan doen. We scoorden trouwens al een 2e Compostela door de toch naar Muxia te volbrengen, dat tikt dus lekker aan!

Roeland

De oceaan,wat een feest.

Na de gebruikelijke wandeling een wandelingrtje door het dorp naar de oceaan met vuurtoren, gedenkteken milieuramp 2003 en kerk. Alles op een uitloper van het land bij elkaar. Zwevende, krijsende meeuwen ver boven ons hoofd, golven die al van heel ver aan kwamen rollen en tenslotte stuksloegen en uiteenspatten op grandioos grote keien,het geraas van diezefde golven, een wolk van water meteen na het uiteenspatten en de zilte lucht van de zee. Ik genoot altijd al van de zee maar dit was zo'n groots schouwspel. De zee in haar (volle......weet ik niet.....kracht) Waarschijnlijk heeft die hele oceaan nog wel veel meer in huis. Vandaag vond ik het in elk geval heel fraai. De vermoeidheid slaat toe, en we kregen de eerst prijs.

Uitrusten doen we volgende week. Wel hebben we besloten het stuk Muxie/Finisterre in tweeen te lopen, 2×15 i.p.v. 1×30.

Mw. van de villaflat, de schoenen doen het goed, bij Roel laat er een naad los bij beide schoenen op dezelfde plek.Bij thuiskomst meteen naar de schoenmaker. Volgens mij moet hij daar nog wel wat mee kunnen. De sokken zijn ook pico bello. Geen blaren gehad. Afkloppen.....we hebben nog 2×15 voor de boeg. Aldus: Marga van de klompeflat.

Nog steeds prima wandelweer. Wel wat koeler maar geen regen.

Vroeg nog maar ik ga tukken. Tot gauw. Marga.

Mooi hier. Mooi.Mooi.

Als je naar Santiago bent gelopen lijkt die afstand naar Finisterre een peuleschil. Dat is niet waar. Het heuvelf en hobbelt hier. Je moet nog wel even je beste beentje voor zetten. Lastig want ik zet ze om de beurt naar voor. Het is echter heel erg de moeite waard. Dat waar ze in de botanische tuinen in Utrecht hun best voor doen om na te bootsen ligt hier kant en klaar. Je hoeft alleen maar te kijken en te genieten. Ook al slaat vermoeidheid toe (ik doe na het wandelen echt niks meer) ik zou het ook niet gemist willen hebben.

We werden vandaag verzorgd door een aardige Braziliaan. Hij ging koken voor zichzelf maar het was te veel. Of we mee wilden eten. TUURLIJK. Nog nooit zulke lekkere paella gegeten. Hij vond zelf dat het mislukt was. Aangebrand maar wel gaar. We hebben gewoon de bodem niet leeggeschraapt. Hij was niet gewend aan alectrisch koken. Thuis kookt ie op gas. Toch wel een kunstje.

Tot nog toe zijn er nog maar 4 pelgrims in de alberge waar we slapen. Lekker rustig.

Hoogtepent van deze dag na vele hoogtepunten op de hele reis: meerdere spinnewebben in hat natte, lange gras terwijl de zon er op scheen. De dauwdruppeltjes hingen er nog in en schitterden in de zon.

MOOI! Marga

dag 39 naar Dumbria

Toch maar een verhaaltje, Marga dringt zo aan. Pas om 7 uur staan we op, de rest ligt nog te pitten of doet alsof. We doen muisstil maar slippers klepperen, Jacobsschelpen klinken hol,bedden kraken en vooral plastic zakken knisperen als de nete. Op de tast maken we dus een hoop lawaai. Vloeken doe ik in stilte als ik maar moeilijk op orde kom, alles lukt toch.

Er zijn nauwelijks lopers maar toch is er gedoe over slaapplaatsen, we gan gewoon op pad. Na een uur zien we in de verte een prachtig meer. Water is schaars hier, de meste riviertjes zijn klein, soms een echte (nietgroter dan de Kromme Rijn). Er zijn ingenieuze irrigatiesystemen aangelegd voor de landbouw. Veeteelt is hier weinig, soms loeit er een koe. De vele bruggen en bruggetjes heben een typische vorm, met altijd een oneven aantal bogen, vak heel oud. Galicie is een trotse provincie met de drang tot onafhankelijkheid ('Galicia is no Spain'), ook een landsdeel met echt een eigen uitstraling en sfeer. We genieten daar erg van.

De motortjes gaan als gezegd eerder pruttelen, de vele klimmetjes dragen daar nog eens toe bij, pfff! Om 14 uur ploffen we op ons bed in een supersonische herberg, high tech en heel fraai, pelgrimeren in de 21e eeuw. We worden dor een Brazilianse man uitgenodigd voor de risoto lunch. In moeizaam Engels hebben we een heel gezellig uurtje. In BRA eten ze 2x/d een warme hap, maar voetballen ho maar!

We beginnen ook uit te zien naar terugkeer thuis, goed teken hoor. Maar morgen eerst de Atl oceaan en een par dagen echt niets doen. Het gewone leven komt pas weer volgende week.

Roeland