Zo langzaamaan begint de pijp wel een beetje leeg begint te raken! Zou dat enkel en alleen komen door het feit dat het Grote Doel al achter jullie ligt? Met andere woorden, zou het ook zo geweest zijn als Santiago op dit moment nog vóór jullie lag? De psyche van de sportman (en sportvrouw) is van minimaal even groot belang als de fysiek, schat ik.

Hebben jullie die Braziliaan, nadat het eten eenmaal binnen was, nog even hartelijk uitgelachen om dat 7-1 verlies tegen Duitsland?

Het betreden van het plein in Santiago moet een machtig moment geweest zijn, maar het zien van de oceaan lijkt me ook geweldig. Als je na al die honderden kilometers gelopen te hebben ineens niet meer verder kan, dan heb je ook letterlijk een eindpunt bereikt. Dat lijkt me mooi. (Ik weet nog dat we bij onze fietstocht naar de Alpen op de top van een heuveltje kwamen, en vanaf dat punt ineens het Meer van Genève zagen liggen. Dat was ook een mooie ervaring. Kun je je dat ook nog herinneren, Roel?)

Je kent het verhaal van de marathon in Londen in 1904: die man die met een enorme voorsprong bij de eindstreep dacht te zijn en toen hoorde dat hij nog een paar honderd meter verder moest, waarna hij instortte. Ik hoop dat ze geen dam gebouwd hebben in Finisterre om "het einde van de wereld (of, iets minder hoogdravend, 'van het land')" nog net even een eindje op te schuiven. Ik denk dat de vloeken die je nu binnensmonds mompelt, dan met orkaankracht over de Atlantische Oceaan zullen schallen.

"De geest draagt het lichaam" en niet andersom. Zo is het bij iedereen en dus ook bij jullie. Een paar weken geleden haalde ik het Chinese spreekwoord aan: "Wie honderd mijl moet lopen, moet negentig als de helft beschouwen." Jullie zien nu dat dit klopt als een bus.

Het heeft ook zijn goede kanten: blijkbaar is de spanningsboog nu zo ongeveer aan zijn eindje en dan wordt het ook weer extra fijn om naar huis te reizen en straks in je eigen vertrouwde bed te ploffen, je eigen pantoffels te dragen, in je eigen tuin te zitten enzovoort.

Dat twee keer per dag warm eten: wat een feest is dat. Met kamperen doen wij dat ook regelmatig: 's middags in een stadje op een plein een bordje spaghetti wegdraaien en dan 's avonds voor de tent nog een keer. En dan niet met een lullig glaasje karnemelk, nee, lekker wijn!

Over dat voetballen zou ik me maar gedeisd houden tegenover die Braziliaan. We moeten nog maar afwachten of Nederland zich weet te plaatsen voor de komende EK. Voorlopig is de stand Brazilië-Nederland bij het WK 5-0 en ik vrees dat ik niet meer ga meemaken dat die 0 een 1 wordt. Waar we wel kampioen in zijn, is finales WK verliezen: drie keer! Dat kan niemand ons nazeggen!

Tot besluit: "Always look on the bright side of life". In plaats van je beste beentje steeds voor te zetten (wat inderdaad verdraaid lastig is), moet je maar eenvoudigweg steeds het ene been voor het andere zetten. En een tip voor een "oorwurm": kedèng kedèng van Guus Meeuwis, jullie held. Dat speelden ze ook toen wij in Rotterdam de marathon liepen, Roel. Boesj!