Hoewel fysiek wat minder blijven we mentaal uitstekend overeind. Het is werkelijk goed en inspirerend te merken dat je jezelf en elkaar mentaal kunt sterken. Ernie zei ooit tegen Bert: 'als je denkt dat je niet kunt zingen, dan kun je ook niet zingen' en hij heeft gelijk. Deze wijsheid is feitelijk op van alles van toepassing en een belangrijke pijler onder mijn dagelijks werk. Zodoende lopen we ook nu gewoon 22km. 'Waarom beklim je die berg?, omdat ie er staat!' zegt de fietser. Zodoende dus en dat geeft eigenlijk een machtig en zelfzeker gevoel. Die eigen (!) keus levert ook vandaag weer een fantastische dag met een rustieklandschap en ingeslapen gehuchtjes. Toch nog plotseling zien we de oceaan en landen we in Muxia, met een binnenkomst over het strand, geweldig.

De municipal bereidt ons een persoonlijk welkom, de hospitalera is dolblij met ons, 2e en 3e gast, het loopt pas veel later storm vanuit Finistere, een lange etappe dus late aankomst.

Muxia heeft in de oudheid en recent een roemrucht verleden. De mare gaat dat Maria hier aan de gedesillusioneerde Jacobus verscheen en hem meldde dat zijn tocht naar hier succesvol was geweest en hij met een gerust hart kon terugkeren naar Jeruzalem, 'goed gedaan jochie!'. Meer recent en van heel andere aard is de milieuramp van 30 dec 2002 toen een olietanker enorme hoeveelheden verloor en een enorme olievlek zich verspreidde. Voor beide gebeurtenissen staat er een gedenkteken, een kerk resp. een sculptuur.

Op de rotsen zijn we toeschouwer van een enorm natuurspektakel. De macht en kracht van de oceaan zijn enorm. De golven slaan met bulderend geweld op de rotsen met enorme waterfonteinen, het is echt adembenemend. We zijn zo blij dat we dit hebben gezien. Natuurgeweld is soms angstaanjagend maar ook indrukwekkend. Een beetje verdoofd keren we huiswaarts.

We lopen in twee korte dagen naar Finistere, hebben geen haast en willen nu gewoon kalm aan doen. We scoorden trouwens al een 2e Compostela door de toch naar Muxia te volbrengen, dat tikt dus lekker aan!

Roeland