Epiloog

Aan alles komt een einde dus ook aan onze tocht over de Camino Frances en aansluitend Camino Fisterra. In dec 2014 besloten we dit avontuur te ondernemen, daartoe geinspireerd door ons eigen al bestaand verlangen en de belevenissen van Annemieke, Suzanne en Susan. Vanaf begin was het een uitgemaakte zaak vanaf SJPDP te lopen, dus zo'n 900km. Andere opties kwamen niet aan de orde. Alle erkentelijkheid voor mijn werkgever MRC Aardenburg die ons daartoe 6 weken verlof gaven. We waren daar heel blij mee. Na terugkeer uit Japan (Jelmers stage) gingen we fanatiek lopen, tot 100 km/week, immers een goede voorbereiding is...We besteedden uren en hele avonden aan bespiegelingen over 'de Camino', het werd een vanzelfsprekend onderwerp aan tafel, bij de koffie, het begin van de dag, kortom het bepaalde ons leven. En we genoten daarvan. Telkens zeiden we niet te weten wat ons te wachten stond maar waren we vol goede moed en zin.

Op 24 april vertrokken we voor misschien wel het grootste avontuur in ons leven. We hebben jullie bijna alle dagen verteld over onze belevenissen. Elke dag was een nieuwe stap op weg naar...dat weet ik nog steeds niet. In elk geval nodigde iedere dag ons uit om letterlijk maar ook figuurlijk op pad te gaan. Samen, met en voor elkaar. We kozen ervoor dat voorop te zetten. Soms met korte of wat langer ontact met anderen, een aantal ervan zijn blijvende herinneringen.

Ewout suggereerde een top3 op te stellen van van alles, een leuk idee maar dat gaat niet lukken. Natuurlijk blijven momenten, beelden, mensen en gebeurtenissen hangen maar vooral de totale beleving domineert.

Vandaag kwamen wr aan in Fisterra (de enig juiste spelling) en installeerden we ons voor 3 nachten in een privado, dus eigen sanitair, schone handdoeken en geen gezeik aan je kop. Met uitzicht op de haven keken we nog eens tetrug op al die tijd: in 40 dagen 900km wandelen/lopen, dag in dag uit. Ons beider en gezamenlijk leven kent heel wat monumenten en deze hebben we er aan toegevoegd. We zijn vooral dankbaar en blij met de mogelijkheid daartoe en daarnaast ook heel trots dat we dat hebben waar gemaakt.

Komend weekend vieren we vakantie met een wandeling naar de vuurtoren als marker van Fini Stere, een boottochtje op zee en lekkere visjes. Maandagavond komen we weer thuis en sluiten we Jelmer en Eva in onze armen. De Camino heeft mij niet veranderd maar ik heb zelf wel dingen ondervonden en verandetd. Niet ingrijpend of groots, maar in details. Zoals ik al eens schreef brengt het rust en relativering. Het is, wordt en blijft een onuiteisbare herinnering.

Roeland