dag 30 naar Barbadelo 23km
Zoals gezegd hadden we gisteren geen zin in bloggen, dat zorgde voor enige onrust in NL, mooi! We maken het vandaag weer goed na 2 magische dagen. We zitten nu op misschien wel het mooiste stuk van de hele tocht, middengebergte met alles d'r op en d'r aan. Bergen blijven altijd fascineren door de enorme vergezichten, telkens wisselende landschappen en vooral ook je eigen nietigheid. Ook nu weer vroeg lopen we 2 uur stilzwijgend door een ontwakende nattuur, dat is zo gaaf, een nieuwe dag vol beloftes. Op een heuse pashoogte (in entourage zo herkenbaar van het fietsen met bordje, barretje, finishstreep en uitbollende wielertoeristen) maakt Marga onbarmhartig kennis met de 'man met de hamer'. Ze verorbert enige koppen koffie en wat chocoladebolussen, met holle ogen staart ze voor zich uit, even later is ze weer op en top. Inmiddels wordt het knap warm, het hoedje komt echt van pas. We arriveren al vroeg in Triacastella en zetten onze rugzakken in de rij om in te checken, werr een etappe voorbij.
Vandaag vergeleek ik de camino met een enorme tot de rand gevulde snoeptrommel, die gaat nooit op. Bij begin zaten er 774 snoepjes in en eet je je dagen lang ongans, soms tegen heug en meug. Er zijn ook dagen dat je wel door kunt blijven eten, het gaat toch niet op. Maar gisteren dacht ik de bodem van de trommel plots te zien, is er kennelijk toch een naderend einde. Met enige spijt denk ik aan alle opgevreten kilometers en wat nog slechts resteert. Ik wil eigenlijk niet dat dit ophoudt. Gelukkig hebben we nog een klein doosje waar Finistere opstaat, met nog 90 snoepjes. Ach ja, als je dagindaguit loopt wordt je vanzelf een beetje gaga.
De plaatselijke horeca spint er garen bij, 3 jonge knapen runnen een gelikte combi van bar, restaurant en albergue, mooi om te zien. We liggen om 8 uur te tukken.
Pinksterzondag zijn we in recordtijd ingepakt. Ondanks de routine laten we toch een spoor na van vergeten kleine dingen: petje, wasknijpers, shampoo natuurlijk, onderbroek, loepje en zakmes maar die vond ik gelukkig terug.
Pinksterzondag 2010 was het begin van de laatste week van mijn vader. Ik maar wij allemaal hebben daaraan heel goede en dierbare herinneringen, zeker vandaag denk ik daar soms aan.
Nog wat anders. Ik was vandaag een paar uur alleen, Marga lag te knorren. Ik voelde me heel alleen, niet vervelend hoor. Ik stelde vooral vast dat ik zo'n lange tocht niet alleen kan maar ook niet zou willen maken. Het is echt elke dag heerlijk om samen te beleven. Vandaag ook weer voel ik me innig dankbaar dat we dat kunnen en mogen doen.
Ook weer op tijd installeren we ons in een albergue met resortallures: mooie tuin met rustbedden en hangmatten (daar liggen we nu in), wifi tot in de verre omtrek (dus een lekker muziekje van de Baseballs), kleine slaapzaal en fraai uitzicht. Morgen het 100km punt, dit gaat echt lukken, wow!!
Roeland
Reacties
Reacties
Top kanjers!
Wat n feest van herkenning om jullie verhalen te lezen!
Wat n prachtig stuk hebben jullie er net op zitten zeg, ik heb er ook zo van genoten!
Zet hem op, Santiago komt in zicht!!!!!
Dat was inderdaad even "cold turkey" gisteren: geen verhaal vanwege geen zin! Zijn er aparte compostella's voor mensen die trouw bloggen? Eén dagje overslaan wordt jullie vergeven, maar daar moet het wel bij blijven.
Je schrijft over Pinksteren van vijf jaar geleden. Vandaag is het weer net zo'n waanzinnig mooie dag als toen: een strakblauwe lucht en een graad of achttien. Het bepaalt ons extra bij de laatste week van papa, toen het ook de hele week zo prachtig mooi weer was.
Man met de hamer, inzinkingen, pashoogte, uitbollen: het is wel heftig allemaal! Dat lege gevoel, als "je benen worden doorgesneden", ik heb het vele malen meegemaakt. En toch is het iedere keer weer nieuw, en ben je weer verbaasd dat het gewoon niet meer wil. Gelukkig kom je er ook wel weer bovenop, al dan niet met een paar Marsen, maar die heb je waarschijnlijk niet in Spanje.
Spannend dat jullie morgen het magische honderd kilometer punt passeren. Je zult wel het idee hebben dat je aan een soort afdaling bezig bent. Dat maakt het des te prettiger dat je nog een toetje hebt, in de vorm van de tocht naar Finisterre, waar Annemiek en Suus naar toe onderweg zijn.
Die 1e Pinksterdag 2010, en de dagen die daarna kwamen, zullen ons altijd bijblijven, dat is absoluut zeker. Natuurlijk heb ik er vandaag ook weer bij stil gestaan.
Ik heb vandaag ook even een moment gehad dat het even niet echt lekker meer ging. Ik heb namelijk de Sallandse Heuvelentocht gereden. Van een heel ander kaliber natuurlijk dan die Luik-Bastenaken-Luik die jij vorig jaar gereden hebt, maar ik ken mijn beperkingen. Bij de tweede beklimming van de Holterberg (ik weet het, de term ‘berg’ is natuurlijk een beetje lachwekkend) schoot de kramp in mijn bovenbenen. (Gerard en Roeland zullen nu ongetwijfeld terugdenken aan die memorabele dag in de Ardennen van een héél lange tijd geleden.) Ik ben wel goed boven gekomen, maar in de kilometers daarna lag de kramp voortdurend op de loer. Het was een mooie tocht in elk geval.
Heb je, toen Marga was geveld door de man met de hamer, ook weer triomfantelijk uitgeroepen ‘Ik voel niks!’? (Nog weer zo’n herinnering van die dag in de Ardennen. Ondergetekende zat aan een tafeltje in een café een beetje glazig voor zich uit te kijken, zich somber afvragend hoe hij in vredesnaam de rest van de dag moest gaan doorkomen, toen Roeland er nog eens goed voor ging zitten en vervolgens, met een sardonisch lachje om de lippen, de hierboven geciteerde woorden de wereld in slingerde.)
Volgens mij schreef ik een paar dagen geleden al dat ik het vermoeden had dat jullie na Santiago (nou ja, na Finisterre) gewoon door zouden gaan lopen. Het lijkt er nu op dat die voorspelling uit gaat komen. ‘Die zien we nooit meer… te-rug!’
Inderdaad Roel, de snoeptrommel raakt gaandeweg leger. Maar de trommel met herinneringen en ervaringen raakt steeds beter gevuld, en dat gaat nog elke dag door. En uit die trommel kunnen jullie straks altijd blijven putten, ook als jullie allang weer thuis zijn.
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}