In Ponferrada (ijzeren Brug) geen Wifi, hoe deed een pelgrim dat vroeger? Nicht Suzanne doet momenteel onderzoek naar dit fenomeen; ik zie pelgrims totaal ontredderd op zoek naar een wifispot, bars vermelden het expliciet en er is onrust bij te druk digitaal verkeer. Maar ja, als er zo wordt mee geleefd en gelezen raak je zelf ook verslaafd.

Op 20 mei hadden we een korte tocht naar Ponferrada. We stonden na een weinig zeggend parcours voor het eerst in een lange rij bij een grote Mubicipal. Ponferrada heeft iets met de Tempeliers, er is een enorm kasteel dat daarmee verband houdt. We hadden er weinig trek in, allebe echt moe. Om 7 uur lagen we in bed, willen goed blijven opletten op ons gestel. We spraken nog ff met Han, de schhonvadet van mijn neef Maarten, leuk! In 2014 was trouwens het WK wielrennen in Ponferrada, de naam kwam me al bekend voor!

Donderdag 21 mei. We hebben afgesproken per dag een plaatsje te kiezen, nu Cacabelos. Als we er zijn besluiten we door te lopen, gaat lekker. We belandenin Villafranca, een fijne albergue en een dito pleintje. Een pelgrim is met weinig tevreden maar elkde dag realiseren we ons de luxe van onze tocht. We zojn blij en dankbaar dat we dit mogen en kunnen doen!

Enkele kleine pelgrimpleziertjes: een slaapplek (zeker als het de laatste is), een gele pijl als je de weg zoekt, een echt gemeend 'buen camino', een kort momentje samen bij het wakker worden, olijven zomaar bij de pils, een lieve hospitalera, echte stilte, hartelijke reacries van thuis, een belletje met Eva en Jelmer (1x/w), de ochtendkilte, elke dag zon, oogverblindend uitzicht en een lekkere cafe con leche. Kortom, we vieren ons leven en dat is precies de bedoeling.

Roeland