Na alle commotie en ontsteltenis over misstanden op de Camino vandaag weer alle aandacht voor waar het echt om gaat!! We besloten ditmaal met de maniakken mee te doen en voor 6en op te staan. Lekker onbijtje met restanten van gisteren en daarna op weg naar het Cruz de Fierro. Deze vroegere (letterlijke) mijlpaal staat op het hoogste punt (1500m) van de tocht en is in de loop der vele jaren een monument geworden waar iedere pelgrim iets achterlaat. Dat is vaak een steen die symbool staat voor een last die daarmee letterlijk maar natuurlijk vooral figuurlijk van de schouders wordt genomen. We hadden daar vooraf wel over gesproken, maar wat. Ik draag goddank geen last met me mee en ben vooral dankbaar en blij om het, mijn en ons leven. Ons gezin vormt daarin vanzelfsprekend de basis.

Mijn vader en moeder vervulden een belangrijke rol in mijn jonge jaren. Zij kozen voor een 'normale' opvoeding ondanks dat slechte zien. En niet zomaar, nee tegen alle adviezen en goedbedoelde raad in. Toen ik april 70 een gouden turnmedaille won besloten ze het roer echt om te gooien en ging ik regulier leven, in school, sport en vrije tijd. Die medaille gaf ik al eens aan mama toen ze 60 werd. Toen papa 5 jaar geleden overleed (trouwens in deze weken) bleek die nog steeds op hun slaapkamer te hangen en nam ik hem terug. Vandaag liet ik hem achter bij het Cruz uit dankbaarheid en respect voor zoveel moed. Ik weet zeker dat ik daarvan heb mee gekregen.

Roeland