Jaha, het vwaren natuurlijk ooievaars. Struisvogels lopen heel hard...en eentje (Roel) zag ze vliegen. Verder gaat alles goed hoor. We kiezen vandaag voor een korte etappe, lekker rustig hoor. We passeren de puente over de Rio Orbigo, een van de architectonische Camino hoogstandjes. De legende is dat stoere roofridders elkaar het recht betwisten de brug over te gaan, tja... D

e overspanning is wel 100m terwijl de rivier zelf relatief

een lullig beekje is. Toch ook echt indrukwekkend. Elke uit Nurnberg loopt vandaag voor het laatst. Juist gisteren en vanochtend maken we echt contact. Ze was de 1e pelgrim die we in de trein naar Bayonne als zodanig spotten. De fysieke problemen breken haar op. Dat doet toch wat, zo sneu. Maar ze is zelf blij en tevreden, knap hoor vind ik. Bij al die marathons, hors categorie cols en eindeloze schaatstoertochten ging het mij vooral om de fysieke prestatie en was het afzien en soms letterlijk lijden all inclusive. Bij onze looptocht beleef ik echt elke km en dat maakt het heel anders. Ik was de afgelopen week soms zomaar emotioneel, inmiddels voelt het allemaal heel rustig en ook stil. Waardor dat komt, geen idee.

ik verheug me erg op het naderend berglandschap, lekker klimmen en vooral veel variatie. Over 2 dagen het Cruz de Fierro, het hoogste punt van de Camino. In de loop der eeuwen werd dat een door pelgrims zelfgebouwd monument. Elke pelgrim laat iets achter bij Het Ijzeren Kruis, dat kan van alles zijn of symboliseren.

Vannacht in een albergue privado, vaak net ff anders en relaxed, vandaag maar (!) met 8 anderen op zaal, gisteren waren het er denk ik 60. Prive is trouwens nog nauwelijks van belang, ieder gaat zijn gang. Wij beginnen de dag eigenlijk altijd even samen, fijn.

Tenslotte als cliffhanger, Ewout vroeg er al naar. De onthullende reportage over doping in de wandel- en loopsport is bijna klaar...!

Roeland