Het blijft zo leuk om jullie reacries te lezen, blijkbaar genieten jullie een beetje mee. Het is nu al een eenmalige belevenis, elke dag weer. We zijn nu over de helft maar er ligt nog heel wat voor onze voeten. Elke dag zijn we blij dat alles heel blijft, ook Margas voet gaat goed.

De (weer)goden blijven ons zeer goed gezind, elke dag prachtig; vanochtend iets boven nul, machtig. Vandaag liepen we Leon binnen, niks bus. Overigens doen heel wat peregrinos dat wel. Een apart idee om zo'n grote stad tot in het centrum te lopen.

Als gezegd verlopen (!) vele uren in stilte, alle tijd voor overpeinzingen. Maar vreemd genoeg zijn die er simpelweg niet. We denken aan van alles maar niets in het bijzonder. De leef- en denkwereld is klein en simpel. We hebben geen benul van de actualiteit, normaal (idd Ewout) gesproken zeker wel, sluiten ons er zelfs voor af. Er vwordt op de camino ook niet over gesproken. Eerst voelde dat vreemd, nu gewoon. Eerst wilde ik Nu en De Volkskrant checken, maar nu...

Leon ontleent ook zijn bloei destijds vooral aan de Camino en hevige strijdtonelen. Er is een albergue waar elke pelgrim een stuk brood en een kroes wijn kreeg, op weg naar Santiago. In al die eeuwen gingen duizenden ons voor. Vandaag vroegen we ons af hoe zij zich een weg baanden en de route vonden. Er is nu bijna een ononderbroken gele streep getrokken. De kathedraal is echt prachtig, met 1800 m2 glas in lood. Het spel van licht is prachtig, de gotische bouwkunst ook van buiten prachtig. De bieren drinken we op de Plaza Mayor, een mooi vierkant (!) plein.

We gaan op weg naar...ja Santiago maar weten niet wat we onderweg nog allemaal meemaken.

Roeland