Zoals gezegd hadden we maandag 11 mei een rustdag. We bekeken zdoende de Camino van een geheel andere kant. Vanaf 9 uur kwamen de eerste pelgrims voor een kop koffie en keken wij toe. Het was rot 11 uur druk en vanaf 13 uur kwamen de eerste logeerders, terwijl wij een voorzichtige pils nutrigden. Even buitenstaander in een leven waar je zeldf deel vanuit maakt, dat voelde ook een beetje raar. Alle tijd voor verzorging, beetje kletsen, planning maken en lezen ('Wild' van Cheryl Strayed, het gaat natuuerlijk ovee lopen, een tocht van 1700km zonder enige voorziening of support, 'that is a different cookie' (vrij naar Louis van Gaal). We vierden 's avonds op Spaanae wijze iemands verjaardag, met een sterk goedje, taart en een pelgrmswens!

Di 12-05 de gevreesde oversteek van 17km kaarsrechte eenzaamheid, onbeschermd traject en hallucinerende vlaktes. We hebben ons bevoorraad alsof we de woestijn oversteken. Steeds meer uitgeput slepen we ons naar elke volgende schaduwrijke plek, zo zeldzaam in deze woesternij. Aan het einde van onze krachten drnken we onze laatste druppels water en kunnen alleen maar hopen op een spoedige en tijdige verlossing uit deze beproeving, De hemel zij geprezen wanneer uit het niets onze eindbestemming plotseling voor ons opdoemt.

Lopen is werkelijk een nauw samenspel van fysieke en mentale kracht. Het is altijd weer prachtig om bij jezelf en elkaar dat te merken. Je let op jezelf maar houdt ook de ander 'in de gaten'. Immers samen uit, samen thuis' dus we hebben allebei belang bij elkaars gezondheid.

Peregrinos spelen soms ook vals. Ik erger me kapot als 3 VSers inchecken voor 13 personen en daarna 2Portugezen voor 5. Uitrindelijk zeg ik er wat van en grijpt de hospitalero in. Ik moet later huilen over zulk asociaal gedrag. De Camino is al met al een enerverend en ook confronterend gebeuren.

Tenslotte Ewout, er gaan hier serieuze geruchten over doping, daarover later meer.

Roeland