Marga heeft vandaag niet veel inspiratie maar ook wij zijn inmiddels verslaafd aan het blog ik schrijf vrolijk verder.

Idd werd het gisteren een bijzondere avond. Aan het einde van de mis kregen alle pelgrims de Pelgrimszegen en of je nu gelolvig bent of miet, dat was intens. Overigens komen er elke dag in elke parochie talloze peregrino's langs. Toch valt het nu reuze mee. We lopen hele stukken alleen, met mijn kijkertje zie ik soms niets voor ons uit en dat is heel fijn. De stilte en rust zijn soms overweldigend.

Terug naar gisteren aten we met zo'n 40 pelgrims samen gemaakte ensalada, pasta en brood. Onze Koreaanse tafelgeboten hadden praatjes voor 10, Jelmers rondreis kort geleden vonden ze prachtig.

Gelukkig wel op een matrasje lagen we hutjemutje. De enorme nachtelijke storm (het gierde door de kieren) bleek bij opstaan enigszins tot rust gekomen. Toch beukten we de heke dag tegen een flinke zuidwester in. Het traject liep grotendeels langs de weg van Lgoromo-Burgos. Als je bewust probeert dat te negeren wordt het vanzelf gewoon mooi, leuk dat dat werkt.

We raken gewend aan de inspanning en het soms uren durende, monotome ritme, een kikker wekt ons soms uit overpeinzingen van helemaal niets. Met goede benen en zorgeloze voeten besloten we 2 dorpen verder te lopen, 28 km naar Villafranca. Wat is het eigenlijk een sensatie dat je dat samen in de benen en hoofd hebt. We zijn zo blij met onze eigen fysieke en mentale energie!

Gisteren twee smurfen, vandaag een peregrino die loopt met een bovenbeenprothese. Wat een zeldzame moed en doorzettingsvermogen is dat, vooral de vanzelfsprekenedheid waarmee hij dat doet maakt indruk.

We eten vandaag een enorme berg salade, home made. Het is leuk om af en toe samen zelf te koken, best veel peregrino's doen dat. Budgetteren wordt dan bijna sport op zich.

In het cafe maken we plan voor de komende dagen, overigens zitten er meer met de ' bible de Camino'. We lopen morgen zo ver als kan naar Burgos en nemen dan de bus. Twee overnachtingen in een privado zijn een aantrekkelijk vooruitzicht. Daarna wacht ons 'de hel van de Meseta', 200km doodse en oneindige eenzaamheid... We zullen zien.

Tot nu alleen maar goeds en fijns, we genieten van alles maar vooral van elkaar en de vanzelfsprekendheid van 'er zijn'.

Een lieve groet aan jullie allemaal,

Roeland