dag 10 naar Granon
Allereerst sorry voor de rommelige tekst van 3 mei, bloggen is voor Peregrinos heel wat.
We sliepen vanochtend uit tot wel 7.30, maakten gebruik van de eigen plek en privacy. Je vindt zo'n slaapzaal trouwens al gauw gewoon hoor. Met een desolaat traject in het vooruitzicht proviand voor de hele dag, al gauw 2,5 kg: brood, beleg, pak drinken, tomaat en appels en danoontjes. Marga weigert zonder die laatste te vertrekken. Uiteindelijk eet je pas bij aankomst het meeste op! Santa Domingo de la Calzada (hoe mooi kan een plaatsnaam zijn) was vast prachtig maar ik had er nog maar weinig oog voor. In de wielrennerij heet dat een 'jour sans', zoiets dus. De moraal kreeg nóg een tikkie. Op een terras troffen we een NL gezin uit Nijmegen dus dan weet je het wel. De smurfen van 10 en 12 hadden er al 18km opzitten en nog 12 (!) Voor de boeg. Morgen staat er 36 op het menu. Blijmoedig stapten zij voort... en worstelsen wij ons naar een unieke albergue, onderdeel van de eglesia St. Juan. Een heel bijzondere ambiance, als een 'community' voor 1 nacht. We gaan samen naar de mis, koken en eten samen en slapen kort naast elkaar op de grond. Er zij 16 beden maar soms huisvesten ze er 70/nacht. Een pelgrim heeft recht op 'bed, bad en brood', Rutte II kan er nog wat van leren. En wij zijnwelhéé l luxe en welvarende 'ontheemden'.
Zo heeft elke dag een eigen verrassing. Over 3 dagen zijn we in de volgende echt grote stad, Burgos. De Rioja smaakt nog best maar we verheugen ons op het vervolg. Morgen voort maar weer,
Roeland
Reacties
Reacties
Geniet van jullie verhalen.
het zijn lange afstanden die jullie elke dag maken.
Maar zo als jullie schrijven het is daar prachtig.
De groetjes van ons en geniet van elke dag.
TJa, ook een 'jour sans' moet je toch goed door zien te komen, als je je positie in het pelgrimsklassement niet wilt verspelen!
Over slaapzalen gesproken: ik kan me nog herinneren dat ik met een schoolvriend een fietsvakantie maakte langs jeugdherbergen in de Ardennen. Op een gegeven moment waren we in een jeugdherberg met een hele grote slaapzaal. Toen het licht al was uitgegaan, en de zaal al aardig tot rust was gekomen, ging plotseling de deur open en werd de verlichting aangeknipt. 'Mach das Licht aus!', werd er ergens in de zaal geblaft. Waarop mijn reisgenoot, in het bed boven mij, onmiddellijk reageerde met de uitroep 'Jawohl, herr Obersturmbahnführer!'. Mooie herinnering.
Kinderen van 10 en 12 die afstanden van 30 kilometer en meer onder de voeten wegmalen? Daar hoef je bij die jongens van ons niet mee aan te komen! Maar ik geef toe: ze hebben het van huis uit ook niet meegekregen.
Santa Domingo de la Calzada, dat klinkt in vergelijking met Zeist (of Deventer, ik wil niet vervelend zijn) inderdaad wel wat fraaier! Ook een leuk klassement om onderweg bij te houden: een ranglijst van de mooiste plaatsnamen.
Moeten jullie echt al meteen bij vertrek alle proviand voor onderweg inslaan? Kom je gedurende zo'n dagmars geen andere dorpjes meer tegen? Of zijn die op het moment dat je wat zou willen kopen helemaal uitgestorven?
Dat op de grond slapen, hoe letterlijk moet ik dat nemen? Jullie hebben toch nog wel een matrasje gekregen, mag ik hopen? Dat 'bed' in 'bed, bad en brood' zou anders wel een beetje schamel uitvallen!
Het wordt wel een verslaving om jullie verhalen bij te houden. Rond dit tijdstip word ik al een beetje onrustig: is er al wat? Ik krijg de indruk dat het weer wel OK is, ik heb nog geen verhaal gelezen over zware ontberingen, geen foto's gezien van groteske poncho's. Of houden jullie dat soort dramatische verhalen voor ons verborgen?
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}