Ja, ja..Ju jang en Jacob (hij denkt dat ik zijn echte Koreaanse naam niet uitspreken kan) hebben elkaar gevonden. Ik zag de bui al helemaal hangen. Ik heb het over dat hele lieve meisje dat ik wel zo mee naar huis zou willen nemen. Dat was vanaf dag 1 bingo. Ik had steeds het gevoel dat Jacob me wel weg kon kijken. Hij liep steeds maar om haar heen te draaien, ik liep hem in de weg. Dat veranderde toen we elkaar na een aantal dagen weer ontmoeten en hij al een paar dagen met haar opgetrokken had. Nu zijn we met zijn vieren dikke vrienden. Het is genieten die twee zo met elkaar te zien.

Gisteren lag ik al om zes uur in bed. Slapen,rusten. Mijn voeten, benen zijn goed. Af en toe heeeel moe. Toch goed geweest, vandaag liep ik weer gemakkelijker.

Montes de Leon (de bergen van Leon) zijn prachtig. De wandeling van eergisteren. Witte brem, gele brem vermengd met paarse heide. Verspreid over alle bergen om ons heen. Zo mooi.

Ik liet liefs van poeh achter bij Cruz del Fierro. Wetend, dat als je levensrugzakje wel heel zwaar is je heel erg veel behoefte kan hebben aan wat vriendelijkheid, aandacht, gesprek.

De tekst erbij:

Als ik dan een praatje wil

een praatje over dit of dat

dan ga ik naar poeh

dan weet ik wat ik doe.!

Eva helemaal geweldig dat ik je oplader mocht lenen. sAvonds in bed nog even een muziekje luisteren. Soms val ik met muziek in slaap. Zit dan de volgende dag nog inmijn hoofd. Sacred dance muziek, als dat zo is ga ik dansens de berg op...of af.

Roelie, hele hartelijke groeten van Jaquelien (Meander ziekenhuis Amersfoort). We troffen haar in Leon en ook al een paar keer daarvoor.

Straks maken we zelf pasta in de keuken van de alberge. Lekker eten en slapen. Tot gauw allemaal. Marga.